BillBoard Ağustos Sayısı, Amy Lee Röportajı

Soru:Kısa bir süre önce grupta önemli bir değişiklik oldu.Uzun zamandır beraber olduğunuz John LeCompt ve rocky Gray'le yollarınızı ayırdınız.Bu kararı almak zor olmadı mı?

Cevap:Bu ayrılık ne zamandır "geliyorum" diyordu.John ve Rocky bir süredir mutlu değildi.Şarkı yazmadan sadece gitar ve davul çalmak onları memnun etmiyordu.Biz de beraber şarkı yazmayı denedik.Bu çok nadir başarıya ulaşan bir iştir.Kendinizi bir sürü insanla aynı odaya kapatıp iyi şeyler yazmayı ummakla olmaz.Olmadı da zaten.O yüzden "The Open Door"u hazırlarken ikisine de kendilerini çok sevdiğimi, her zaman grupta yer almalarını istediğimi ama şarkıalrı berabber yazamayacağımızı söyledim.Bunu kaldırmaları kolay olmadı ve turne sırasında gittikçe gruptan uzaklaştılar.Bu durum konserleri de etkiliyordu ve herkes mutsuz olmaya başlamıştı.Yollarımızı ayırmamız gerektiği ortadaydı.


Soru:Grubun yeni üyeleri Will Hunt ve Tray McLawhorn'la nasıl bir araya geldiniz?Önceden tanışıyor muydunuz?
Cevap:Evet, tanışmıştık.Birkaç yıl önce gittiğim bir konserdeön grup olarak çalıyorlardı.Başka bir grubu izlemeye gitmiş olamam rağmen onlar sahneye çıkar çıkmaz büyülendim ve "Dark New Day'i daha önce nasıl duymamışım?" dedim.Hiç ülke dışına çıkmamış Amerikalı bir topluluktu, hani şu keşfedilmemiş büyük gruplardan biri.Önüme değişiklik için isim önerileriyle dolu listeyi getirdiklerinde onları hatırladım ve anında "ben bu adamlara bayılıyorum!" dedim.Kısa zamanda kaynaştık.Her şey çok kolay oldu, çok şanslıydık.Kader işte!
Soru:Her üyenin gruba katkısı olsa da çoğu zaman solistin daha ön plana çıkması normaldir.Ama Evanescence sanki Amy Lee'nin solo projesi gibi.

Cevap:Hayır!Evanescence kesinlkle kollektif bir çalışmanın ürünü.Hiçbir şeyi kendi başıma yapamazdım.Başından beri farklı insanların katkıları oldu.


Soru:Gelecekte bir solo proje söz konusu olur mu?

Cevap:Evet ama düşündüğünüz şekilde değil.İleride farklı şeyler yapmayı istiyorum.Hayatımın sonuna kadar bir rock grubunda yer almayı düşünmüyorum açıkçası.Mesela her zaman film müziği yapmak istemişimdir, ama asla bir Amy Lee solo projesi olmayacağını biliyorum.Gerek de yok çünkü sanatçı kimliğimle yapmak istediğim herşeyi Evanescence'la yapıyorum zaten.


Soru:Sizi gotik rock'ın kraliçesi diye adlandırdıklarında ne hissediyorsunuz?
Cevap:Ne?!Gerçekten mi?!Öyle mi diyorlar?Gotik ha!Sanmıyorum.Ama düşününce...Geçenlerde eski demolarımızı dinliyordum da, biraz gotik sound'umuz varmış aslında.Duyunca "Vay canına, çok gülünçmüşüz" dedim.Yıllar geçtikçe biz de değiştik, gotiklikten sıyrıldık.Tabii ki müziğimiz çok derin ve benzetmenin neden yapıldığını anlayabiliyorum.Viktorya döneminden kıyafetler falan giyiyoruz, öyle bir imajımız var ama bundan çok daha fazlasıyız.Müziğimiz gerçekten çok samimi.Hayal dünyası değil, gerçek hayat üzerine kurulu.
Soru:Gerçek hayat demişken The Open Door'daki şarkıları yazmadan önce bir ayrılık yaşadınız ve zor günler geçirdiniz.Dolayısıyla albümün öfke ve acı dozu hayli yüksek.Şimdi evlisiniz ve işler yoluna girmiş gözüküyor.Bir sonraki albüm daha mı iyimser olacak?

Cevap:Bence bu albüm çok güçlü ve iyimser.The Open Door'la önceki çalışmalarımız arasındaki en büyük fark bu güç.Fallen daha kayıp ve köşeye sıkışmış bir albümdü; sürekli korkudan, özlemden ve içinde bulunduğu durumdan kurtulma isteğinden bahsediyordu.The Open Door'un daha çözüm arayan, "artık buna katlanmaya devam etmeyeceğim", "Ters giden şeyler için bir köşede ağlamak yerine onları düzeltmeye çalışacağım" diyen bir söylemi var.Ben albümün havasını çok pozitif buluyorum.


Soru:The Open Door ismi tüm yaşadıklarınızdan sonra özellikle mi seçildi?

Cevap:Kesinlikle, çünkü özgürlüğe gönderme yapıyor.Hayatınızın anahtarı sizin elinizde.Sanırım sonunda ayağa kalkıp beni üzen şeylerden uzaklaşma gücüm olduğunu farkettim ve bu farkındalık beni pek açıdan özgür kıldı.Sonsuza kadar birilerinin çıkıp sizi kurtarmasını bekleyemezsiniz.Kendinizi ancak yine siz kurtarabilirsiniz.


Soru:Evanescence hayatınızı nasıl değişitirdi?

Cevap:Tamamını değiştirdi.Geriye bakıp Evanescence'in olmadığı zamanları hatırlayamıyorum bile.14 yaşından beri bu grup için şarkı yazıyorum, sanırım 11 sene olmuş.Hatta 11 buçuk.Grup kurulduğunda henüz çocuktum.Evde oturup bütün gece klavyenin başında kulağımda kulaklıklar, elimde kayıt cihazı, deli gibi şarkı yazdığım günleri biliyorum.


Soru:Senelerceklasik piyano eğitimi aldınız.Rahatlıkla daha tutucu bir müzik türüne yönelebilirdiniz...

Cevap:En başta klasik müzik yapmak istiyordum.Okul korosundayken klasik vokal yapıyordum ama kendi şarkılarımı yazarken otomatik olarak daha tutukulu bir tarzım oldu.Şarkı yazma aşaması işin en keyifli yanı.


Soru:Hiç başka bir dönemde müzik yapmayı istediğiniz oldu mu?

Cevap:Modern uygarlık gayet güzel aslında.Klima olmadan yaşayabilir miyim bilmiyorum.Ama zaman zaman "70'li yıllarda rock müzik yapıyor olsaydım keşke" diyorum.O zaman insanlar, içinde sadece bir-iki fotoğraf olan plakları satın alıyordu.Nasıl göründüğünüzün, video kliplerinizin nasıl olduğunun ve sesinizin daha güzel çıkması için sizi stüdyoda nasıl sıkıştırdıklarının önemi yoktu.Müzik saf ve gerçekti.


Soru:Rock müzik nereye gidiyor?

Cevap:Amerika'da son birkaç yılda rağbet gören tür Rap ve R'n B.Rock şu anda pek gündemde değil.Bir yandan da Almanya gibi sadece metal ve hard rock dinlenen yerler var.İnternet de çok şeyi değiştirdi.Endüstriyi zorladı ama aynı zamanda tanınmamış grupların myspace gibi yerlerde herkese ulaşmasını sağladı.


Soru:Turneye çıkmak sizin için bir zevk mi yoksa mecburiyet mi?

Cevap:Sanırım her ikisi de.Çoğunlukla zorunluluk.Yanlış anlaşılmasın.Yani konser vermeyi çok seviyoruz ve hayranlarla kurduğumuz o iletişimi hiçbir şeye değişmem.Ama asıl turlama kısmı çok yorucu.Bir otobüsün içinde ya da hava alanlarında vakit geçirmek zevkli değil, elbette.Bunun adı iş aşkı!

john un başına taşlar yağsın